SEOUL - Het is zo maar een dag in een World Cup driebanden, waar over een paar dagen de wereldtop met Dick Jaspers en Frédéric Caudron hun entree maken. De late dinsdagmiddag in de biljartarena van Seoul, acht uur later dan in Nederland, de tweede dag van de voorronden met zestien spelers aan vier biljarts. Sylvia Eckel (46), uit Zeeland, speelt haar eerste en ook laatste partijtjes, want vaak wint ze niet op dit wereldtoneel. Maar eigenlijk, zo blijkt later, is het voor 'Syl', zoals ze onder vrienden wordt genoemd, niet zo maar een dag... Ze staat tegenover de Turkse Gülsen Degener, al jarenlang een van de topspeelsters in het damesbiljarten in de schaduw van Therese Klompenhouwer. De partij is zeker niet hoogstaand, wel heel tactisch, zeg maar verdedigend. Sylvia heeft een van haar gewone dagen, een moyenne rond een half, hier en daar wat puntjes meepakken, niet te veel ballen weggeven, rustig, geconcentreerd en in een onverwachte positie om te winnen.
,,Ik voelde dat het kon, ik wist ook dat ik het kon, winnen van Gülsen'', zei ze later in de nabeschouwing. De eindstreep kwam in zicht, de ruime voorsprong werd door een paar onnodige missers kleiner, maar net op tijd rolden de beslissende caramboles uit de keu van Sylvia. ,,Wat was ik er blij mee, met die winst, ja, het is absoluut een hoogtepunt in mijn carrière'', glunderde ze tijdens het nagenieten. Winnen van Gülsen Degener, met 30-26 in 64 beurten, heerlijk voor Sylvia, een deceptie voor de Turkse kampioene, die onder de partij geen vrolijke indruk maakt. ,,Ik zag wel dat ze het niet naar haar zin had, want ze kreeg veel moeilijke ballen. Maar daar kan ik verder ook niets aan doen. Ik speel ook om te winnen. Ik heb haar er zelfs nog een keer op gewezen dat ze met de verkeerde bal wilde spelen.''
,,Ik had één keer eerder tegen haar gespeeld, in de World Cup in Porto. Toen verloor ik. Want eerlijk gezegd, win ik niet vaak. Het was zes jaar geleden, denk ik, dat ik een partijtje in een World Cup had gewonnen. En ik speel ze bijna allemaal mee. Dit jaar is het mijn zesde van de zes die op de kalender staan. Dat worden er zeven met de World Cup in Hurghada erbij. Ik reis samen met Ronald, die ook biljart en met wie ik al zo'n tien jaar samenwoon, de hele wereld af om World Cups te spelen. Korea, Vietnam, Turkije, Egypte, Frankrijk, België, waar een World Cup wordt georganiseerd, zijn we erbij.''
Het is de combinatie van zelf spelen, mooi biljarten zien en af en toe een toeristisch uitstapje die het zo aantrekkelijk maken voor Sylvia en Ronald. Sylvia Eckel, in het dagelijks leven hoofd administratie/controller bij Movenience, een dochtermaatschappij van de NV Westerscheldetunnel, begon op haar dertiende te biljarten. ,,Mijn twee broers waren biljarters en vroegen of ik met een team mee wilde doen. Dat was de aanleiding om ook te gaan spelen.'' Nog altijd speelt ze bijna wekelijks competitie, tegenwoordig met het team van Ladies First. De eerste kennismaking met een World Cup was in Sluiskil, in de beginjaren van 2000, toen daar een lange cyclus werd opgestart. Daarna is Sylvia nooit meer van die passie afgeraakt. ,,Ik heb er inmiddels tussen de 40 en 50 gespeeld, ja, over heel de wereld, mag ik wel zeggen.''
Met de Nederlandse afvaardiging blijven ze nog tot volgende week woensdag in Seoul. ,,We zijn pas maandagavond hier aangekomen, dus eigenlijk had ik best wel een jetlag.'' In de eerste partij tegen een serke Koreaan, Sang-Woon Ko, ging het verre van lekker: 30-5 verloren in 20 beurten. Het gevoel kwam er pas tegen Gülsen Degener, met de bekende, mooie afloop.
Veel biljarten kijken, af en toe trainen. ,,Dat kan hier op elke hoek van de straat'', vertelt Sylvia. Ze vond het wel amusant dat Dick Jaspers in een interview zei: ,,Ik ben een jongen van de Hollandse stamppot, ik eet niet wat ik niet ken.'' Sylvia: ,,Ik probeer wel veel van het land zelf hoor, gisteren nog spice chicken gegeten, nou, dat hebben we geweten hoor. Na een kwartier kwamen de tranen uit m'n ogen.'' Blijven tot volgende week woensdag? ,,Ja, met alle Hollanders, want dat was 200 euro per persoon goedkoper, als we woensdag pas vertrekken.'' De nasmaak zal nog wel even duren. ,,Het is een absoluut hoogtepunt ja, in al die jaren. En het bewijst dat het steeds beter gaat met me. Ik weet gewoon dat ik het kan.''
Tekst: Frits Bakker
Foto's Kozoom Studio